``ေသြးပ်က္ေသာည´´ ( ပထမပိုင္း )
( ၁ ) ``ကိုစိုးရီ မျပန္နဲ႔ေတာ့ေလ ကြၽန္ေတာ့အိမ္မွာပဲ ဒီညအိပ္သြားပါလားဗ်...´´...........
``မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ သူႀကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္မမူးပါဘူးဗ်.. သူႀကီးကကြၽန္ေတာ္ကို မူးေနတယ္မ်ားထင္ေနတာလား ဟဲဟဲ...´´............
ေၾကးတိုင္ေျမစာရင္းရံုးထန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သူ ကိုစိုးရီက
ဖလမ္းၿမိဳ႕အနီးရိွေက်း႐ြာတစ္႐ြာသို႔ေရာက္ရိွေနၿပီး
႐ြာသူႀကီးနွင့္စကားေျပာရင္းေန႔လယ္စာစားၿပီးေခါင္ရည္အတူေသာက္ေနျခင္းလဲျဖစ္ပါသည္...........
အခ်ိန္ကာလကေတာ့ ၁၉၈၀ ဝန္းက်င္ လံုၿခံွေရးသိမ့္မေကာင္းလွေသာ္လည္း
အေနၾကာေနၿပီး ဆက္ဆံေရးေကာင္းေသာလူမုန္းမမ်ားေသာ
ကိုစိုးရီကဖလမ္းၿမိဳ႕ျပင္ဝန္းက်င္သို႔
တခါတရံယခုလိုသြားလာတက္ပါသည္...........
``ညေနခင္းေတာင္ေရာက္လာေနၿပီပဲ ဒီညဒီမွာပဲအိပ္သြားမလားဗ် ကိုစိုးရီ...´´.........
``မအိပ္ေတာ့ဘူး သူႀကီးေရဒီညအိမ္ကိုဧည့္သည္တစ္ေယာက္လာစ ရာလဲရိွလို႔ဗ်...´´............
ကိုစိုးရီကသူႀကီးစကားကိုျငင္းလိုက္ရင္းလက္ထဲမွလက္ပတ္နာရီကိုတစ္ခ်က္ငံုၾကည့္လိုက္ပါသည္....
နာရီကသူ႔မ်က္စိထဲတြင္ပံုရိပ္နွစ္ခုထင္ဟပ္ေနပါသည္.....
သူကသူမမူးသးဟုေသာစိတ္ကိုတင္းရင္းေသခ်ာ ၾကည့္ေတာ့မွ နာရီက ညေန ၄နာရီထိုးရန္
၅မိန္နစ္သာလိုေတာ့ေၾကာင္းေတြ႕လိုက္ရပါသည္..............
သူျပန္ဖို႔သင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အခ်ိန္လဲျဖစ္ပါသည္..............
``အေဖာ္ထည့္ေပးလိုက္မယ္ကိုစိုးရီေရ.. ခင္းဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲ
မျပန္နဲ႔ဗ်... ျဖစ္နိင္ရင္ေတာ့ တစ္ညေလာက္အိပ္သြားေစခ်င္တာေလ...´´..........
``ရပါတယ္သူႀကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္မမူးပါဘူး ၿပီးေတာ့စက္ဘီးနဲ႔ဆိုေတာ့
ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္ကိုနွစ္ေယာက္စီးလို႔လဲ မလြယ္ဘူးေလ...´´.............
ေျပာရင္းကိုစိုးရီက သူ႔ေရွ႕မွေခါင္ေရခြက္ကို
ေကာက္ယူၿပီးတခ်ဳိက္ထဲေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္ျပန္ပါသည္........
ၿပီးေတာ့ေနာက္တစ္ခြက္ထပ္ေသာက္ရန္လဲသူ ကျပင္ဆင္ေနျပန္ပါသည္........
တခါတရံသာေသာက္တက္ေသာကိုစိုးရီအတြက္
ယခုညသည္အေတာ္ေလးရီေဝမူးေနေသာအခ်ိန္အခိုက္အတန္႔တခုလဲျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္...............
တားမရသည့္အဆံုး
သူႀကီးကကိုစိုးရီကိုၿခံဝသို႔သာလိုက္ပါပို႔ေဆာင္ၿပီးလမ္းကိုအာရံုစိုက္ရန္သာ
အထပ္ထပ္မွာၾကားေနပါေတာ့သည္..........
``ဘယ္ကိုမွဝင္မေနေတာ့နဲ႔ေနာ္ကိုစိုးရီ လမ္းမွာလဲမနားေနနဲ႔ေတာ့
တနာရီခြဲေလာက္ဆိုအိမ္ျပန္ေရာက္ပီပဲေလ
ခရီးကိုသာအာရံုစိုက္ပါဗ်ာ...´´..........
သူႀကီးဦးေဒးဗစ္ပီးက ခ်င္းတိုင္းရင္းသားေလသံဝဲဝဲျဖင့္သူကို ေသခ်ာမွာၾကားေနပါသည္................
``စိတ္ခ်ပါသူႀကီးရယ္ ဒီတစ္ပတ္ေစ်းေန႔ေရာက္လို႔လာျဖစ္ရင္လဲ ကြၽန္ေတာ္ဆီကိုဝင္ခဲ့ပါအံုးဗ်ာ...´´.........
``စိတ္ခ်ကိုစိုးရီ ေရာက္ရင္ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါ့မယ္...´´..............
ဒီလိုနွင့္ကိုစိုးရီတစ္ေယာက္ သူႀကီကိုလက္ျပၿပီးစက္ဘီးေပၚသို႔တက္ခါ
စနင္းလိုက္ပါေတာ့သည္..... အရိွန္မရေသးဘဲ လူကလဲမူးေနေသာေၾကာင့္
ဟိုယိမ္းဒီယိမ္းျဖင့္ လဲမလိုပင္ျဖစ္သြားပါသည္...
သူကေျခနင္းကိုအားစိုက္နင္းလိုက္ေတာ့မွ
စက္ဘီးကျပန္ၿပီးတည့္မတ္ေအာင္ထိမ္းလိုက္နိင္ပါေတာ့သည္..........
႐ြာထဲရိွခ်င္းေခြးအခ်ဳိ႕ကလဲ လူစိမ္းျဖစ္ေသာသူ႔ကိုထိုးေဟာင္ေနၾကပါေသးသည္.............
( ၂ ) ႐ြာျပင္ေရာက္သည္နွင့္ ေတာင္ေပၚလမ္းတစ္ေလ်ွာက္
အကာအကြယ္မရိွတိုက္ခတ္ေနေသာေလေအးက
အေမွာင္ဘက္ျခမ္းသို႔လုေနခ်ိန္မို႔ပိုၿပီးအေအးဓတ္ကဲလာေနပါသည္..........
စက္ဘီးကိုနင္းေလ ေလတိုက္ေနေသာအရိွန္ပိုလာေလျဖစ္ၿပီး
ေခါင္ရည္ကလဲပိုအရိွန္တက္လာေနပါသည္.... ေခါင္ရည္နွင့္
ထန္းရည္တို႔ကေလတိုက္ေလမူးေလပင္မဟုတ္ပါလား............
နာရီဝက္ခန္႔အရိွန္ျမႇင့္နင္းလာၿပီးေနာက္ ကိုစိုးရီကနင္းနိင္စြမ္းက်လာေနၿပီး
ခဏနားရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါသည္.........
လူကတအားမူးေနၿပီးေတြ႕ရာေနရာမွာပင္လွဲအိပ္ခ်င္စိတ္လဲျဖစ္ေပၚေနပါသည္.........
ျပန္ခါနီးသံုးေလးခြက္ဆင့္ေသာက္လိုက္သည့္အရိွန္က
ယခုအျမင့္ဆံုးသို႔ေရာက္ရိွလာေနၿပီျဖစ္ပါသည္.............
သူႀကီးေျပာသလိုအိပ္လိုက္ရလ်ွင္ေကာင္းသားဟုလဲေတြးရင္းေနာင္တရေနမိျပန္ပါသည္...........
ယခုမွျပန္လွည့္သြားလ်ွင္လဲရွက္စရာေကာင္းသည္ဟုလဲသူေတြးေနမိျပန္ပါသည္........
ဒီလိုေတာင္ေပၚလမ္းေဘးမွာအိပ္လိုက္လ်ွင္ေတာ့ ညအေအးဒဏ္ေၾကာင့္ေလျဖတ္ၿပီး
မနက္ျပန္ထနိင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္းလဲ သူေတြးလိုက္မိပါသည္............
သူကေတာပန္းရနံ႔မ်ားသင္းေသာေတာင္ေပၚလမ္းနံေဘးတြင္ထိုင္လိုက္ရင္း
ေက်ာပိုးအိပ္တြင္းမွအားကစားဂ်ာကင္ကိုထုပ္ၿပီးသူ႔ရွပ္လက္ရွည္အကၤ်ီေပၚမွထပ္ဝတ္လိုက္ပါသည္..........
အခ်ိန္ကလည္း ညေနငါးနာရီကိုေက်ာ္လြန္လာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္
တိမ္ဆိုင္တိမ္မ်ွင္မ်ားကေကာင္းကင္တြင္ပုဇြန္ဆီေရာင္အဆုတ္လိုက္ပြင့္အာလာၿပီး
ေကာင္းကင္တြင္ ပံုစံအမ်ဴိးမ်ဳိးျဖင့္ေတာက္ပေနပါသည္...........
ခဏၾကာလာလ်ွင္ေတာ့ သူတို႔ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး အမဲေရာင္မိုးေကာင္ကင္ေအာက္တြင္
သူကထီးထီးႀကီးသာအထီးက်န္က်န္ရစ္ေနေပ ေတာ့မည္.......... ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့
အေတာ္ေလးေၾကာက္စရာေကာင္းေတာ့မည္ဟုစိုးရီကေတြးလိုက္မိရင္းေက်ာခ်မ္းသြားမိပါသည္......
အေရးထဲသူကေရငက္ၿပီးဗိုက္လဲဆာလာေနျပန္ပါသည္.......
ေသာက္စရာကေတာ့သူႀကီးလက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည့္ဆက္သားေျခာက္နွင့္ေခါင္ရည္နွစ္ပုလင္းသာသူ႔ေက်ာပိုးအိပ္အတြင္းမွာပါလာပါသည္.....
မထူးေတာ့ပီဟုသေဘာထားခါ ဆက္သားေျခာက္အနဲငယ္ကိုဝါးၿပီး
ေခါင္ရည္ကိုအာဆြတ္ေအာင္ေသာက္ခ်လိုက္ရပါသည္...........
ၿပီးေတာ့
အားတင္းထရပ္လိုက္ၿပီး
အျပန္လမ္းအတိုင္းစက္ဘီးကိုဆက္နင္းလာခဲ့ပါေတာ႔သည္........
အေတာ္မတ္သည့္ေတာင္တက္လမ္းမ်ားနွင့္ အေကြ႕အေကာက္မ်ားကို
အားစိုက္နင္းရင္မိနစ္နွစ္ဆယ္ခန္႔ၾကာလာၿပီးေနာက္
သူကအမူးဒဏ္နွင့္အေမာဒဏ္ကိုေရာၿပီးခံေနရပါသည္............
ေရွ႕တူရူ႕တြင္ေတာ့အေတာ္မတ္သည့္ကုန္းတက္ႀကီးတစ္ခုကိုစိုးရီေတြ႕လိုက္ရျပန္ပါသည္......
သူကထိုကုန္းတက္ကိုေက်ာ္လြန္နိင္ရန္စက္ဘီးေျခနင္းနွစ္ဖက္ကိုအားကုန္အရိွန္ယူၿပီးနင္းေနမိပါသည္....
သူေျခနွစ္ဖက္ကနိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ျဖင့္
အျမန္ဆံုးလႈပ္ရွားေနပါသည္......... အရိွန္နွင့္တက္သြားသည့္တိုင္
အမူးဒဏ္ေၾကာင္ခြန္အားကပ်က္သြားၿပီး
သူ႔စက္ဘီးကကုန္းတစ္ဝက္တြင္ရပ္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္............
ကိုစိုးရီလဲစက္ဘီးေပၚမွဆင္းလိုက္ရၿပီး စက္ဘီးကို
တြန္းရင္းအားနဲေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္တျဖည္းျဖည္းဆက္တက္လာခဲ့ရပါသည္......
ခ်မ္းစိမ့္ေနေသာပတ္ဝန္းက်င္တြင္ပင္
သူဂ်ာကင္ေအာက္ရိွေက်ာတစ္ဝိုက္တြင္သူကေခြၽးမ်ားျဖင့္႐ြဲစိုေနပါသည္...........
ထိုစဥ္မွာပင္ ကုန္းထိပ္နားအေရာက္တြင္ေဘးဘက္
ထင္းရူးေတာတန္းေနာက္နားတြင္ဝိတိုးရီးယားေခတ္ပံုစံတိုက္ႀကီးတစ္လံုးကို
ကိုစိုးရီကေတြ႕လိုက္ရပါသည္...........
တိုက္ႀကီးကခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွေၾကာင္းလဲသူေတြးရင္းၾကည့္ေနမိပါသည္.........
ၿပီးေတာ့ အမူးလြန္းၿပီးအားပ်က္ေနေသာကိုစိုးရီက ထိုအိမ္ႀကီးတြင္
တညခြင့္ေတာင္းၿပီးအိပ္ရန္သာစိတ္ကူးၾကည့္လိုက္မိပါေတာ့သည္..............
( ၃ ) ``ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္...´´......
ပိတ္ထားေသာအိမ္ကြၽန္းတခါးမႀကီးတြင္တပ္ဆင္ထားေသာ ေၾကးကြင္းႀကီးကို
ကိုစုီးရီကဆြဲေခါက္ရင္းတခါးဝတြင္ေစာင္ဆိုင္းေနလိုက္ပါသည္........
ေစာင့္ဆိုင္းေနရင္ျဖင့္ သူကိုယ္သူလဲ
မူးလဲမသြားေစရန္အားတင္းေနရပါသည္........
ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည့္ အခ်ိန္ကသူ႔အတြက္ၾကာရွည္လြန္းလွပါသည္..........
လူသူမွေနပါေလစ... ဒီေနရာကတိတ္ဆိတ္လြန္းလွပါသည္....
ပိုၿပီးတိတိက်က်ဆိုရပါလ်ွင္
ဒီအိမ္ႀကီးကပိုၿပီးတိတ္ဆိတ္လြန္းလွပါေသးသည္.......
``ကြၽီး... ကြၽီ....´´.........
ကြၽန္းတခါးႀကီးကိုတြန္းဖြင့္သံနွင့္အတူ
လူတစ္ေယာက္အိမ္တြင္းမွေခါင္းျပဴထြက္လာပါသည္.........
ထိုသူမွာပထန္ကုလားႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပံုရၿပီးအိမ္ရွင္ေတာ့ျဖစ္ဟန္မတူပါ.......
``ဘာကိစၥရိွလို႔လဲ...´´......
ထိုသူအသံကေအးစက္ၿပီးခက္ထန္မာေၾကာေနသေယာင္လဲရိွပါသည္......
မ်က္နွာကအငိုအရီကင္းမဲ့ေနဟန္နွင့္မဲနက္ေနေသာျပဴးက်ယ္က်ယ္မ်က္လံုးနွင့္သိန္းငွက္နႈတ္သီးလိုေကာက္ေကြးေသာနွာေခါင္းနွင့္ေအးစက္ေသာအၾကည့္ေၾကာင့္
ထိုသူကိုၾကည့္ၿပီး ကိုစိုးရီက ေက်ာစိမ့္မတက္ပင္ခံစားလိုက္ရပါသည္..........
ရုတ္ခ်ည္းအမူးပင္ေျပခ်င္သလိုလဲျဖစ္သြားပါသည္...........
``ကြၽန္ကြၽန္ေတာ္ ခရီသြားရင္း အခ်ိန္လြန္သြားလို႔... ၿပီးေတာ့အမူးလဲနဲနဲမ်ားသြားလို႔တညေလာက္ တည္းခိုခ်င္လို႔ပါ...´´.........
``ခဏေစာင့္...´´............
ထိုလူကစကားကိုျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီးအိမ္တြင္းသို႔ျပန္ဝင္သြားပါသည္.....
ခဏၾကာေတာ့သူျပန္ထြက္လာၿပီးသူကိုအိမ္တြင္းသို႔ေခၚသြားပါသည္.....
အိမ္ရွင္တစ္ဦးဦးနွင့္ေတြရမည္ဟုသူေမ်ွာ္မွန္းထားေသာ္လဲ
အိမ္တြင္းဧည္ခန္းနွင့္ျမင္နိင္သေလာက္တြင္လူသူ
အရိပ္သံုးပါးကင္းမဲ့ေနလ်ွက္ရိွေနပါသည္...........
ဧည့္ခန္းတြင္စားပဲြကုလားထိုင္မ်ားကိုဗစ္တိုးရီးေခတ္ပံုစံအတိုင္းခင္းက်င္းထားၿပီး
မီးလင္းဖိုမွမီးမ်ားကလဲ အရိွန္ေကာင္းစြာေတာက္ပေနလ်ွက္ရိွပါသည္............
အိမ္ရွင္တဦးတေယာက္နွင့္ေတြ႕ခြင္ရမည္ဟုခန္႔မွန္းထားေသာ္လဲ
မည္သူနွင့္မွမေတြ႕သလို ထိုသူကလဲသူကိုဘာမွမေျပာေပ.........
ကိုစိုးရီကေခတၲမီးလႈံလိုေသာ္လဲ ထိုသူအမူအယာေၾကာင့္ဘာမွမေျပာဝံ့ေတာ့ပဲ
သူေခၚေဆာင္ရာဧည့္ခန္းေဘးရိွဧရာမကြၽန္းေလွ
ကားႀကီးေပၚသို႔တက္လိုက္လာခဲ့မိပါသည္........
ေလွကားႀကီးကထုထည္ႀကီးမားစြာေကြ႕ဝိုက္ျပီး တည္ေဆာက္ထားသလို
လြန္စြာလဲခန္႔ညားလွပလွပါသည္..........
အေပၚထပ္တြင္ေတာ့အခန္းမ်ားအစီအရီနွင့္
ၾကမ္းခင္းမ်ားကိုလဲပါရွားေကာ္ေဇာႀကီးမ်ားခင္း ထားၿပီး
ထည္ဝါလြန္းလွပါသည္..... လူသံသူသံကင္းမဲ့ျခင္းကေတာ့
ခန္းညားထည္ဝါမႈမ်ားနွင့္ဆန္က်င္ေနသလို
ကိုစိုးရီခံစားေနမိပါသည္.............
``ဒီအခန္းမွာေန...´´...........
ပထန္ကုလားႀကီးက အခန္းတခါးကိုဆဲြဖြင့္ၿပီးသူ႔ကိုေျပာလိုက္ပါသည္....
သူဝင္သြားသည္နွင့္
အျပင္မွာတခါးကိုဂ်ဳိင္းကနဲမည္ေအာင္ေဆာင့္ပိတ္သြားပါေတာ့သည္........
အက်ဥ္းေထာင္တစ္ခုမွတခါးမႀကီးကိုပိတ္သြား သည့္အလား
ကိုစိုးရီခံစားလိုက္ရပါသည္...........
အခန္းထဲတြင္ေတာ့ဟထားေသာျပတင္းေပါက္သံတိုင္မ်ားၾကားမွျပင္ပအလင္းေရာင္ကေနဝင္
လုေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕လိုက္ရပါသည္......
ျပတင္းေပါက္ႀကီး၏အေပၚတြင္လဲမွန္တံကားခ်ပ္
မ်ားကိုတပ္ဆင္ထားေသာေၾကာင့္ရိွသမ်ွအလင္း ေရာင္ရေစရန္ေတာ့
အားျဖည့္ေပးေနပါသည္.............
ကြၽန္းကုတင္တစ္လံုးစားပဲြနွင့္ထိုင္ခံုအခ်ဳိ႕အျပင္နံရံကပ္ဗီဒိုႀကီးမ်ားနွင့္
အသင့္ေနထိုင္ရန္အဆင္သင့္လွေသာအခန္းလဲျဖစ္ပါသည္..........
ထို႔ေနွာက္ကိုစိုးရီကကုတင္ေပၚတြင္ပစ္လွဲခ်လိုက္ ပါေတာ့သည္..........
( ၄ )
ေခါင္ရည္အရိွန္ေၾကာင့္သူကေမွးကနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္........
နာရီအနည္းငယ္မ်ွအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးေနာက္ ျပတင္းေပါက္မွတိုးဝင္လာေသာေလေအး
မ်ားေၾကာင့္သူနိုးလာပါေတာ့သည္.....
နိုးလာလားျခင္းမ်က္စိထဲတြင္မဲေမွာင္ေနၿပီး
မိမိေနအိမ္အတြင္းေရာက္ရိွေနသလိုေတြးမိၿပီးမွ
ကိုစိုးရီကလက္ရိွအခ်ိန္ကိုျပန္ေတြးၾကည့္ရင္းမွတ္မိလိုက္ပါသည္.............
အမူးကလဲေျပလာၿပီျဖစ္သည္မိွ႔
ယခုမွပင္သူကအေျခအေနကိုေတြးၿပီးစိုးရိမ္လာေနမိပါသည္........
စားပဲြေပၚတင္ထားသည္ေက်ာပိုးအိပ္ကုိသတိရ လိုက္မိၿပီး ထယူလိုက္မိပါသည္......
အိပ္အတြင္းမွက်ားေခါင္းတံဆိတ္သံုးေထာင့္ထိုး
ဓာတ္မီးကိုထုပ္ၿပီးထိုးထားလိုက္ေတာ့မွအခန္းတြင္းအလင္းေရာင္ကိုအေတာ္အသင့္ရရိွလိုက္ပါသည္........
ၿပီးေတာ႔သူနွာေခါင္းထဲသို႔ေအာက္သိုးသိုးပုတ္အက္အက္အန႔ံဆိုးႀကီးကလဲထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာျပန္ပါသည္.........
အန႔ံဆိုးႀကီးကသူ႔စိတ္ကိုမတည္မၿငိမ္ပင္ျဖစ္လာေစပါသည္.........
ကိုစိုးရီကဓာတ္မီးကိုအသံုးျပဳၿပီး
ကုတင္ေအာက္စားပဲြေအာက္မ်ားကိုပတ္ၿပီးရွာေဖြၾကည့္ေနမိပါသည္...........
ႂကြက္ေသလိုအနံ႔ဆိုးထြက္ေစမည့္အရာေတာ့ဘာတခုမွမေတြ႕ရပါ..........
မလွဲမက်င္းပဲထားသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ၾကပ္ခိုးမ်ားဖံုမႈံ႕မ်ားနွင့္ေတာ့ ပတ္ဖံုးေနပါသည္..... သူမွတ္မိသေလာက္ညေနက
သူဝင္လာတုန္းကအခန္းကအေတာ္ေလးသစ္လြင္ေနပါသည္.......
အခုေတာ့နွစ္ေပါင္းမ်ားစြားလူမေနေသာအခန္းထဲသို႔ေရာက္ေနသလိုသူခံစားေနမိပါသည္...........
ဒီေလာက္အနံ႔နင့္သူဘယ္လိုမ်ားဆက္အိပ္ရပါမလဲဟုလဲေတြးေနမိပါသည္.........
ဒီလိုနွင့္လက္နိပ္ဓတ္မီးအလင္းေရာင္ကိုအားကိုးၿပီး
သူကစားပဲြအံဆဲြကိုဆဲြဖြင့္လိုက္ပါသည္..........
``ဟင္ဘာေတြပါလိမ့္....´´............
ကိုစိုးရီကတအံ့တေအာၾကည့္လိုက္ရင္းေႂကြခရုေလးမ်ားျဖစ္ေလမလားဟုထင္လိုက္မိပါသည္.......
သူလက္နွင္ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွသြားေတြျဖစ္ေနေၾကာင္းေတြ႕လိုက္ရပါသည္......
ဒီအိမ္ရွင္ကအမဲလိုက္ဝါသနာထံုလို႔
သူရလာတဲ့သားေကာင္မ်ား၏သြားမ်ားကိအျမတ္တနိုးစုေဆာင္းထားပံုရေၾကာင္းသူေတြးလိုက္မိေသးေသာ္လဲ
ေသခ်ာၾကည့္ေလ လူ႔သြားေတြျဖစ္ေလပင္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္..................
``ဘုရား ဘုရား ဒီေလာက္မ်ားတဲ့လူသြားေတြက
အံဆဲြတစ္ခုလံုးအျပည့္ပါပဲလား... ဘယ္ကေနရၿပီး
ဘာလုပ္ဖို႔မ်ားစုထားပါလိမ့္ေနာ္...´´..............
ကိုစိုးရီကအမူးေျပလာၿပီျဖစ္သလိုထိပ္လန္႔တုန္လႈပ္ျခင္းႀကီးစြာလဲခံစားေနရပါသည္...........
သူကေၾကာက္လန္႔စြာျဖင့္ထိုအံဆဲြကိုျပန္ပိတ္ လိုက္ၿပီးေနာက္ေဘးဘက္ရိွအံဆဲြကိုထပ္ဆဲြဖြင့္လိုက္ျပန္ပါသည္.............
အဂၤလိပ္မိသားစုဓာတ္ပံုစာအုပ္တစ္အုပ္နွင့္ ဘိုမေလးေလးတစ္ေယာက္၏
စားပဲြတင္ဓတ္ပံုေဘာင္ေလးကိုေတြ႕လိုက္ရပါသည္....
ပံုမ်ားကေဟာင္းႏြမ္းၿပီးဝါက်င့္က်င့္ပင္ျဖစ္ေနပါသည္............
ဒီလူေတြကဟိုေခတ္ကလူေတြပဲ
အခုဆိုမရိွနိင္ေတာ့ဘူးဟုလဲသူေတြးၾကည့္လိုက္မိပါသည္..............
ထိုသို႔စဥ္းစားရင္ ကိုစိုးရီကထိုဆြဲအံကိုလဲ
ျပန္ပိတ္လိုက္ပါေတာ့သည္............
ၿပီးေတာ့နံရံကပ္ဗီဒိုႀကီးရိွရာသို႔ေလ်ွာက္လာခဲ့ျပန္ပါေတာ့သည္.........
ဗီဒိုႀကီးတြင္ တခါးေလးခ်ပ္ပါရိွေၾကာင္းသူေတြ႕လိုက္ရပါသည္........
ပထမတခါးကိုဆဲြဖြင္လိုက္ေတာ့ အရိုးမ်ားကို
အဆင့္လိုက္တြင္အ႐ြယ္ညီေ႐ြးတင္ထားသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရပါသည္...........
သူ႔နွာေခါင္းထဲသိုညီွစို႔စို႔ရနံ႔ကလဲတိုးဝင္လာပါသည္........
ကိုစိုးရီလဲ အျပာကယာျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္သို႔
အလန္႔တၾကားဆုတ္လာခဲမိပါသည္........ သိုေသာ္ သိခ်င္စိတ္ကို
တားမရသည့္အလားက်န္ဗီဒိုတခါးမ်ားကိုပါဆဲြဖြင့္ခ်င္စိတ္ေပၚလာခဲ့ပါေတာ့သည္..........
ယခုေတာ့သူကေၾကာက္စိတ္ဝင္ၿပီး နဖူးနွင့္နားသည္တို႔တြင္
ေခြၽးမ်ားစို႔ေနသည့္တိုင္
မရဲတရဲလွမ္းလာၿပီးက်န္ဗီဒိုမ်ားကိုပါအစဥ္လိုက္ဖြင့္ၾကည့္မိခဲ့ပါသည္...........
တစစီဆင္တူျဖဳတ္ထားေသာလူ႔လက္ရိုးေျခရိုးမ်ား
ထိုေနာက္ေပါင္နွင့္တင္ပါးဆံုရိုးမ်ားဟုယူဆဖြယ္အရိုးမ်ားကို
အစဥ္လိုက္ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္..............
ေနာက္ဆံုးအံဆဲြကိုလဲ
မဖြင့္ေတာ့ဟုေတြးလိုက္ၿပီးမွသူဆြဲဖြင့္မိခဲ့ပါသည္ ..........
လူ႔ေခါင္းခြံရိုးေတြကိုစီရီေနေအာင္ထပ္တင္ထားေၾကာင္းသူေတြ႕လိုက္ရပါသည္...........
``ဒါ ဒါ ဒါဟာလူရိုးေတြဆိုတာေသခ်ာပီပဲ
ဒါေမ်ာက္ဝံႀကီးေတြမဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္...´´.............
သူတစ္ကိုယ္လံုးေခြၽးေစးမ်ားျဖင့္ရဲႊစိုေနၿပီးၾကက္သီးမ်ားလဲျဖန္းျဖန္းထေနပါေတာ့သည္................
ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ကိုစိုးရီတစ္ေယာက္
ရင္ထဲမွပ်ဳိ႕တက္လာၿပီအန္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္..................
ေခါင္ရည္မ်ားျဖင့္အခ်ည္ေဖာက္ေနေသာအန္ဖက္
မ်ားကခ်ဥ္စုပ္ေနေသာရနံ႔ထြက္လာၿပီးအခန္းတြင္းရိွညီွစို႔စို႔
ပုတ္အက္အက္ရနံ႔မ်ားနွင့္ေရာေထြးသြားခဲ့ပါေတာ့သည္။...............
ဒုတိယပိုင္းဆက္ရန္
No comments:
Post a Comment