( ၅ ) ဘုရား ဘုရား ငါဘာမ်ားဆက္လုပ္ရမလဲေနာ္... ဘုရား ဘုရား...´´............
ကိုစိုးရီကေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိထိပ္လန္႔တုန္လႈပ္ေနရာမွ ႀကိဳးစားအားတင္းရင္း ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းၿပီး ထြက္ေျပးရန္ႀကံ႐ြယ္လိုက္မိပါသည္..... ကြၽန္းေလွကားေပၚတြင္ေျခသံလံုေစရန္အတြက္လဲ သူ၏ေတာစီးဖိနပ္ကိုခြၽတ္ၿပီးေက်ာပိုးအိပ္အတြင္းသို႔ထိုးထည့္လိုက္ပါသည္..........
ၿပီးေတာ့သူတခါးဂ်က္ကိုအသာေလးအသံမမည္ ေအာင္ျဖဳတ္လိုက္ရင္း တခါးကိုဆဲြဖြင့္လိုက္ပါေတာ့သည္.... ေလွခါးလက္ကိုင္သတိႀကီးစြာကိုင္ရင္းတလွမ္းျခင္းေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာေနပါသည္....... အသံမထြက္ေစရန္အသက္ကိုင္ျပင္းစြာသူမရႈရဲပါ............
လသာရက္ျဖစ္ၿပီးအမိုးေပၚတြင္လေရာင္ဝင္ေပါက္မ်ားထည့္သြင္းထားမႈေၾကာင့္
လျခမ္းပတ္ကြၽန္းေလွခါးႀကီး၏ေလွခါးထစ္မ်ားကိုသူရွင္းလင္းစြာျမင္ေနရပါသည္..............
ထိုအခ်ိန္တိုအတြင္းသည္ပင္
ကိုစိုးရီအတြက္တညတာထက္ပင္ပိုရွည္လ်ွားလွပါေသးသည္.........
ေလွခါးအဆံုးသည္ ဧည့္ခန္းဝနွင့္အိမ္တြင္းသြားလမ္းတို႔နွင့္ေပါင္းဆံုမိေနပါသည္..... ဧည့္ခန္းေရွ႕ကုိျဖတ္ၿပီးမွအိမ္တခါးဝသို႔ေရာက္ရိွနိင္မည္လဲျဖစ္ပါသည္................
မီးေရာင္တဖ်က္ဖ်က္လက္ေနေသာမီးလင္းဖိုနွင့္ ဧည့္ခန္းကိုသူမရဲတရဲလွမ္းၾကည့္လိုက္မိပါသည္....... ဧည္ခန္းစားပဲြေပၚတြင္အသားတံုးႀကီးမ်ားကိုအတံုးလိုက္အတစ္လိုက္တင္ထားၿပီးမိသားစုတစ္စုကဝိုင္းဖဲ့ၿပီးစားေသာက္ေနေၾကာင္းသူေတြ႕လိုက္ရပါသည္............
သူတို႔၏မ်က္နွာမ်ားတြင္လဲေသြးသံမ်ားျဖင့္ရဲရဲနီ ေနေၾကာင္းသူမီးလင္းဖိုမီးေရာင္ျဖင့္လွမ္းျမင္လိုက္ရပါသည္...... ဥေရာပသားမ်က္နွာျဖဴမ်ားျဖစ္နိင္သည္ဟုသာသူေတြးလိုက္ရင္း ထမေအာ္မိေစရန္သာႀကိဳးစားၿပီးစိတ္ကိုထိမ္း လိုက္ရပါသည္............
ကိုစိုးရီကစိတ္ကိုသာထိမ္းလိုက္ရပါေသာ္လဲ သူတကိုယ္လံုးတဆက္ဆက္တုန္ရီေနေသာေၾကာင့္ သူေနာက္ေက်ာရိွေက်ာပိုးအိပ္နွင့္ ေလွခါးလက္ရန္းတို႔ရိုက္မိသံက ခပ္အုပ္အုပ္ေလးထြက္ေပၚလာပါသည္..................
အသားတံုးႀကီးမ်ားကိုဆြဲဖဲ့ရင္း စားေနသူမ်ားကအသံကိုသတိမူမိသြားသည့္အလား သူရိွရာဘက္သို႔ဝိုင္းၿပီးလွည့္ၾကည့္ၾကပါေတာ့သည္............. ကိုစီုးရီလဲထိပ္လန္႔တုန္လႈပ္စြာျဖင့္အေပၚထပ္သို႔ ျပန္ေျပးတက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္.... ေၾကာက္ေျာက္လန္႔လန္႔ျပန္ေျပးတက္လာေသာေၾကာင့္ေျခသံလဲအနဲငယ္မ်ွပင္မလံုနိင္ေတာ့ၿပီလဲျဖစ္ပါသည္............
( ၆ ) ကိုစိုးရီကေစ့ထားခဲ့ေသာအခန္းတခါးကိုဆဲြဖြင့္ၿပီး အျမန္လွမ္းဝင္လာခဲ့ပါသည္........ သူတခါးကိုျပန္ဆဲြပိတ္ေနစဥ္မွာပင္ ဘိုမေလးတစ္ေယာက္ကသူထံသို႔ေျပးလာေနပါသည္...... သူကကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္တခါးကိုအျမန္ဆြဲပိတ္နိင္လိုက္ပါသည္...........
သူတခါးပိတ္လိုက္ၿပီအေပၚေအာက္အလယ္ဂ်က္ မ်ားကိုတခုၿပီးတစ္ခုလိုက္ထိုးထားလိုက္ပါသည္....... သို႔ေသာ္အခန္းအျပင္မွ ဘိုမေလးကသူူကိုတခါးဖြင့္ေပးပါရန္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ေတာင္းပန္တိုးရိႈးေနပါသည္....
သူမ၏အခန္းလဲျဖစ္ေၾကာင္းသူသိလိုက္ရပါသည္............
ကေလးမကဆယ္နွစ္ဆယ္နွစ္နွစ္ထက္မႀကီးနိင္ေလာက္ေပ သူမကိုသူလွမ္းေတြ႕လိုက္စဥ္က သူမ၏ျဖဴဆုတ္ေနေသာေသြးမရိွသည့္မ်က္နွာကထိုထက္ပိုမႀကီးနိင္ေၾကာင္းသူျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္မိပါသည္.................
သူမကသူ႔အခန္းတခါးကိုတဝန္းဝန္းထုနွက္ေနပါသည္.... သူကေၾကာက္လန္႔ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွသူမကိုျပန္ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္မိျပန္ပါသည္...... သူမကလဲသူေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တာကိုသိလိုက္သည့့္အလား တခါးဝကိုၿခံဳၾကည့္ေနရာမွ သူမ်က္လံုးရိွရာေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ဝကိုျပန္စိုက္ ၾကည့္လာပါသည္...........
``အမေလးေလး...´´.......... ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုစိုးရီကတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာျဖင့္ေနာက္သို႔ေျခလွမ္းသံုးေလးလွမ္းခန္႔ဆုတ္ေျပးလိုက္မိပါသည္...........
ထိုစဥ္မွာပင္ေအာက္ထပ္ကြၽန္းေလွကားထိပ္ဆီမွာ အဂၤလိပ္သီခ်င္းညည္းသံနွင့္အတူလူအုပ္ႀကီးက ေလွကားေပၚသို႔တက္လာေနသံကို ကိုစိုးရီၾကားလိုက္ရပါသည္............
``ဘုရား ဘုရား ကယ္ၾကပါအံုးဗ်...´´........
ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ဘယ္သူမွမရိွသည့္တိုင္ ကိုစိုးရီကေၾကာက္လန္႔တၾကားအသံထြက္ၿပီးေအာ္လိုက္မိပါေတာ့သည္....... လူအုပ္ႀကီးက တံခါးကိုထုရင္းသီခ်င္းကိုဆဲြဆဲြငင္ငင္အူသလိုဆိုညည္းေနၾကပါသည္..... သူတို႔တံခါးေခါက္သံမ်ားကလဲ မျဖည္းျဖည္းပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာေနပါသည္.............
ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္ေနေသာကိုစိုးရီက အခန္းထဲတြင္ဓာတ္မီးထိုးလွည့္ပတ္ရွာေဖြေနရင္း ကုတင္ေျခရင္းေအာက္နားတြင္လဲေနေသာရဲဒင္း ေဟာင္းတစ္လက္ကိုေတြ႕လိုက္ရပါသည္......
သူလဲရဲဒင္းကိုေကာက္ယူလိုက္ၿပီးအခန္းျပတင္းေပါက္မွသံတိုင္မ်ားကိုတအားလဲွၿပီးပိုင္းခုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္.............
ညည့္နက္အတြင္းက်ယ္ေလာင္စြာမည္ဟီးသံနွင့္အတူ သံတိုင္ေအာက္ေျခပိုင္းမ်ားျပတ္ထြက္ကုန္ၾကပါေတာ့သည္....... ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္တြင္ေတာ့ ရဲဒင္းကလဲေခါင္းနားတြင္ကပ္ၿပီးလက္ကိုင္ရိုးက်ဳိးထြက္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္.... သူကေရွတိုးသြားၿပီးသံေခ်ာင္းမ်ားကိုဆဲြေကြးၿပီး ဖယ္ရွားေနပါသည္...............
``ခ်လြမ္...´´.........
ဆူညံေသာမွန္က်ကဲြသံနွင့္အတူ သူလက္တစ္ဖက္တြင္ပူကနဲေအာင့္သြားပါေတာ့သည္....... ျပတင္းေပါက္အကာသံေခ်ာင္းမ်ားကိုရိုက္ျဖတ္ရာတြင္အေပၚအလင္းဝင္မွန္ေပါက္မွမွန္တစ္ခ်က္ကြၽတ္က်လာၿပီးသူလက္ကိုထိသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္...........
အခုေတာ့ကိုစိုးရီကေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္မွလက္မျပတ္ထြက္သြားေၾကာင္းသိလိုက္ရပါသည္............
``အား ကြၽတ္ကြၽတ္...´´............
သူကအသံထြက္ေအာ္ညည္းလိုက္မိေသာ္လဲ လက္ကိုအမႈမထားနိင္အားပဲျပတင္းေပါက္မွ ေအာက္ကိုငံုၾကည့္လိုက္ပါသည္..............
ေအာက္ထပ္မ်က္နွာျကက္ကအေတာ္ေလးျမင့္ေသာေၾကာင့္ေအာက္ဘက္ေျမျပင္မွာျပတင္းေပါက္မွအေတာ္ေလးအလွမ္းကြာေနေၾကာင္းသူေတြ႕လိုက္ရပါသည္.............
ခုမွေတာ့မတက္နိင္ပါ သူကေက်ာပိုးအိပ္နွင့့္ရဲဒင္းက်ဳိးကိုေအာက္သို႔အရင္ပစ္ခ်လိုက္ပါသည္.... ၿပီးေတာ့ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာ္ၿပီးေအာက္သို႔ဆင္းရန္စတင္ႀကိဳးစားပါေတာ့သည္..... လက္မကလဲတအားနာေနသည့္အျပင္ေသြးမ်ားလဲစီက်ေနေၾကာင္းပူေႏြးေႏြးစို႐ႊဲ႐ႊဲအရသာမ်ားက သူလက္တြင္ခံစားေနရပါသည္.............
သို႔ေသာ္ကိုစိုးရီက ဂရုမစိုက္နိင္ပဲျပတင္းေပါက္မွတြယ္ဆင္းေနၿပီးေရဆင္းသံပိုက္ႀကီးကိုဖတ္တြယ္ရန္ႀကိဳးစားေနပါသည္.... သူကေပအနဲငယ္မ်ွေအာက္သို႔ေရာက္ရန္အေတာ္ေလးႀကိဳးစားေနရပါသည္....... ထိုစဥ္မွာပင္ျပတင္းေပါက္ဝမွမ်က္နွာသံုးခုက တၿပိဳင္နက္ထဲလိုေပၚထြက္လာၾကပါသည္.........
အဂၤလိပ္ႀကီးတစ္ေယာက္နွင့္ အဂၤလိပ္မႀကီးတစ္ေယာက္တို႔၏ျဖဴဆုတ္ဆုတ္ေသြးမရိွေသာမ်က္နွာအျပင္ဓာတ္ပံုပါအခန္းပိုင္ရွင္ဘိုမေလး၏မ်က္နွာကပါသူကုိစူးစိုက္ၿပီးစိမ္းစိမ္းႀကီးငံု႔ၾကည့္ေနၾကပါသည္..............
``ေအာင္မေလးဗ် ကယ္ၾကပါ...´´........
ကိုစိုးရီကမ်က္နွာျဖဴႀကီးသံုးခုကိုျပတင္းေပါက္ဝမွေတြ႕ျမင္လိုက္ရၿပီးေနွာက္ ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေၾကာင့္လက္မ်ားကို ေယာင္ယမ္းၿပီးလႊတ္ခ်လိုက္ပါသည္....... သူကဆယ္ေပေက်ာ္အျမင့္ေလာက္မွေအာက္သို႔ျပဳတ္က်သြားျခင္းလဲျဖစ္ပါသည္...........
ေလဟာထဲတြင္ေအးကနဲက်ဆင္းသြားၿပီးေနွာက္ကိုစိုးရီကျပင္ထန္စြားထိခိုက္လာမည့္အခ်ိန္ကိုသာေမ်ွာ္ေတြးေနလိုက္မိပါသည္........ ဘုတ္ကနဲမည္သံနွင္အတူူသူေက်ာကုန္းကိုစြတ္စိုေသာအထိအေတြ႕ကထိေတြ႕လိုက္ေၾကာင္းသိရိွလိုက္ပါသည္............. သူကစိုစြတ္ေနေသာေျမေပ်ာ့ထဲသို႔ျပဳတ္က်သြားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္တအားမနာက်င္ခဲ့ပါ..............
( ၇ ) ထိပ္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနဆဲျဖစ္ေသာကိုစိုးရီကနားက်င္ေနေသာလက္မနွင့္ေက်ာကုန္းကိုလဲ အေရးမထားႏုိင္ပဲအေပၚထပ္ျပတင္းေပါက္ဝသို႔ သာဆက္ၿပီးလွမ္းၾကည့္ေနမိပါသည္...........
ထိုစဥ္မွာပင္ ထိုဘိုမေလးကျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚသို႔တက္လာၿပီးသူထံခုန္ခ်လာရန္ဟန္ျပင္ေနေၾကာင္းလဲသူေတြ႕လိုက္ရပါသည္............
``ဘုရား ဘုရား မလာနဲ႔ မမလာ မလာပါနဲ႔... ကယ္ကယ္ၾကပါဗ်ဳိ႕...´´.............
ကိုစိုးရီကေက်ာပိုးအိပ္ကိုမယူအားေတာ့ပဲ ရဲဒင္းက်ဳိးကိုသာ လက္တဖက္ကဆဲြကိုင္ရင္းမွကျပာကယာထရပ္ၿပီးေျပးပါေလေတာ့သည္............
သူလွည့္ၾကည့္လိုက္စဥ္သရဲမေလးကပိုက္လံုးကိုတြယ္ၿပီး အလြန္လ်ွင္ျမန္စြာဆင္းလာေနေၾကာင္းေတြ႕လိုက္ရပါသည္..............
ထိုျမင္ကြင္းမွာတသက္မေမ့နိင္စရာျမင္ကြင္းမ်ဳိးျဖစ္ၿပီးကိုစိုးရီတစ္ေယာက္ပုဆိုးၾကားမွစိုရဲႊရဲႊဆီးမ်ားပင္ထြက္က်လာေနေၾကာင္းခံစားလိုက္မိပါသည္.............
ကိုစိုးရီကလေရာင္ေအာက္တြင္အားရိွသေလာက္ေျပးလႊားေနပါသည္.... သူေနာက္တြင္အဂၤလိပ္ဝိညဥ္မိသားစုလိုက္လာေနေၾကာင္းေတြးေနရင္းသူကမနားတမ္းေျပးလႊားေနပါသည္...... သူတို႔သီဆိုဆုိညည္းေနေသာေရွးအဂၤလိပ္သီခ်င္း ႀကီးေဟာင္းကလဲ သူနားထဲတြင္ပဲ့တင္ထပ္မ်ွၾကားေနရပါသည္............
သူကနာက်င္ေနေသာေက်ာပိုင္းကိုေမ့ထားၿပီးလက္မတစ္ဖက္ကိုက်န္လက္ေလးေခ်ာင္းနွင့္ဆုတ္ကိုင္ ၿပီးလက္သီးဆုတ္ထားရင္းဆက္ေျပးေနပါသည္..............
ငယ္စဥ္ကေဘာလံုးကိုေကာင္းစြာကစားခဲ့ဘူးေသာသက္လံုကယခုတဖန္သူ႔ထံျပန္ေရာက္လာေနသလို သူကမနားတမ္းေျပးလႊားေနျခင္းျဖစ္ပါသည္......... လေရာင္ေနာက္ခံေအာက္တြင္သူလွည့္ၾကည့္လိုက္တိုင္းအေဝးမွ ဘိုမငယ္ေလး၏ဝိညဥ္ပံုရိပ္ကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ရတိုင္းသူ႔ကိုမနားတမ္းေျပး ေနေစရန္တြန္းအားေပးေနျခင္းလဲျဖစ္ပါသည္..............
တခါတရံလဲက်ၿပီးတံေဒါင္မ်ား ဒူးမ်ားပြန္းပဲ့သြားသည့္တိုင္သူကခ်က္ျခင္းျပန္ထၿပီးေျပးေနပါေတာ့သည္............. ဒီလိုနွင့္ပင္သူက ဖလမ္းၿမိဳ႕ျပင္စစ္တပ္လံုၿခံွေရးဂိတ္ဝင္းနားသို႔ပင္ေရာက္ရိွလာခဲ့ပါေတာ့သည္................
( ၈ ) လံုၿခံွေရးဂိတ္တြင္တာဝန္က် တပ္ၾကပ္ႀကီးထြန္းျမင့္နွင့္ဒုၾကပ္စိုးလြင္ကခံုတြင္ ထိုင္းရင္းစကားေျပာေနရာမွစကားျပတ္သြားၿပီးေခတၱငိုက္ၿမီးလာေနသလိုျဖင့္အသံတိတ္ဆိတ္သြားၾကပါသည္ ရဲေဘာ္နွစ္ဦးျဖစ္ၾကေသာ ေဇာ္လတ္နွင္ေအာင္မ်ဳိးတို႔ကလမ္းတူရူ႕ကိုၾကည့္ေနရင္း ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းဆဲြကိုင္ၿပီးေျပးလာၾကေသာ ကိုစိုးရီကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္ၾကပါသည္..........
``ဆ ဆရာႀကီး လူတစ္ေယာက္ဒုတ္ႀကီးဆဲြၿပီးေျပးလာေနတယ္...´´..........
တပည့္နွစ္ဦးကလွမ္းေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးထြန္းျမင့္ကလွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူတပည့္မ်ားေျပာသည့္အတိုင္းပင္ လူတစ္ေယာက္အားသြန္ၿပီးသူတို႔ထံသို႔ ဂမူးရူးဒိုးေျပးလာေနေၾကာင္းေတြ႕လိုက္ရပါသည္..............
``ေဟ့လူ ရပ္စမ္း...´´.........
ေျပးလာေနသူက မရပ္သြားပါ... သူတိုဆီသို႔အားသြန္ေျပးလာေနၿမဲ.........
``ရပ္စမ္းလို႔ေျပာေနတာ ဗမာလိုနားမလည္ဘူးလားကြ...´´...........
``ေတာက္ ဒီလူမရပ္ပါလားကြ...´´........
``တစ္ခ်က္ေလာက္ပစ္လိုက္စမ္းကြာ...´´...........
အမွန္ေတာ့သူကလဲ လွမ္းေအာ္ၿပီးအကူအညီေတာင္းေနပါသည္... သို႔ေသာ္သူပါးစပ္မွမည့္သည့္အသံမွထြင္မလာနိင္ပဲတစ္ဆို႔ေနပါသည္....... ထိုစဥ္တြင္ပင္ ေသနက္ပစ္သံမ်ားနွင့္အတူ ကိုစိုးရီကေျမျပင္ေပၚသို႔လဲက်သြားပါသည္....... သိုေသာ္ေသနက္ပစ္ခ်က္မ်ားကသူေရွ႕နွင့္ဝဲယာနွစ္ဖက္ကိုသာအဓိကပစ္ျခင္းျဖစ္ေနၿပီး သူကခလုပ္တိုက္၍လဲက်သြားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္.............
နွဖူးကပါကားလမ္းနွင့္ထပ္ေဆာင့္မိေသာေၾကာင္းကိုစိုးရီတစ္ေယာက္မူးမိုက္လာေနပါသည္...........
ေခါင္းတစ္ခ်က္ေထာင္လာၿပီးသတိလက္လြတ္ေမ့ေျမာသြားပါေတာ့သည္........... ထိုေၾကာင္သူ႔အနားသို႔ေရာက္လာေသာရဲေဘာ္မ်ားကိုလဲသူမေတြ႕ရိွနိင္ေတာ့ပါ............
( ၉ ) ကိုစိုးရီကေဆးရံုတြင္နွစ္ရက္အၾကာတြင္မွျပန္လယ္သတိရလာပါသည္... ျဖစ္ရပ္မွန္ကိုသူကျပန္ေျပာၿပီးယခုလိုပင္စစ္ခ်က္ေပးပါသည္......... ၅ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ေတာ့ ႐ြာသူႀကီးဦးေဒးဗစ္ပီးလဲသူရိွရာ ဟာခါးေဆးရံုႀကီးသို႔ေရာက္ရိွလာပါေတာ့သည္..............
``ကြၽန္ေတာ္ေတးရံုေရာက္ေနတာဘယ္လိုသိတာလဲသူႀကီးေရ...´´..........
``ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ကိုစိုးရီရယ္ ဒီေနမနက္ေစ်းေနလာရင္းခင္ဗ်ားကိုမေတြ႕လိုစံုစမ္းေတာ့မွ သိလို႔လိုက္လာခဲ့တာပါ...´´............
``အျဖစ္ကေတာ့ ဒီလိုပါသူႀကီးရယ္................. ေနာက္ဆံုးကြၽန္ေတာ္သတိရလာေတာ့ ေဆးရံုမ်က္နွာျကတ္နဲ႔သူနာျပဳဆရာမကိုစျပန္ျမင္လိုက္ရတာပါပဲဗ်ာ...´´............
``ျဖစ္ရေလ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္းဗ်ာ လမ္းမနားတမ္းျပန္ဖို႔က်ဳပ္ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္... အိမ္မွာလဲအိပ္ပါလို႔ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္ ကိုစိုးရီရယ္...´´...........
``ဟုတ္ပါတယ္သူႀကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္လဲအ့ဲဒီညကေသၿပီလိုမွတ္ယူလိုက္မိတာပါ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြၽန္ေတာ္ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ...´´............
``ဟုတ္ပါတယ္ ကိုစိုးရီရယ္ ခင္ဗ်ားအရင္ဝင္အိပ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ပဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တာပါ ေျပာရရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔မေမြးခင္ေခတ္ကတည္းကပါဗ်ာ...´´.............
ေျပာရင္းသူႀကီးကေခါင္းကိုသာတြင္တြင္ခါယမ္းေနပါသည္.... ကိုစိုးရီကေတာ့ သူ႔ကိုမခ်ိၿပံဳးေလးအားယူၿပံဳးျပလိုက္ပါသည္...............
ကိုစိုးရီေဆးရံုမွဆင္းလာၿပီး ထိုတိုက္ႀကီးသို႔ သြားေရာက္ရွာေဖြၾကရာတြင္ေတာ့ သူေျပာေသာလူရိုးမ်ားနွင့္သြားမ်ားကို မေတြ႕ရေတာ့ပဲ အံဆဲြအတြင္းတြင္အဂၤလိပ္မိသားစုတို႔၏ဓာတ္ပံုမ်ားကိုသာ ေတြ႕ရိွခဲ့ရပါသည္... ထိုဘိုမေလးအျပင္လူေျခာက္ေယာက္ခန္႔တို႔၏ ဓာတ္ပံုမ်ားျဖစ္ပါသည္.. အခ်ဳိ႕ကလဲကိုစိုးရီပံုမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္စဲြကာ ေခါင္ရည္နွင့္ အေအးဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ေသြးပ်က္သြားသည္ဟု သူ႔ကြယ္ရာတြင္ေျပာဆုိေနၾကပါသည္..........
ကိုစိုးရီကလဲတစ္ခုေတာ့ ဝန္ခံခဲ့ပါသည္.......
``ကြၽန္ေတာ္လဲေသြးပ်က္မတက္ပါပဲဗ်ာ...´´..... ဟုဆိုပါသတည္း။................
ၿပီးပါၿပီ
18.6.2015... Rockmaker Ones
ေလွခါးအဆံုးသည္ ဧည့္ခန္းဝနွင့္အိမ္တြင္းသြားလမ္းတို႔နွင့္ေပါင္းဆံုမိေနပါသည္..... ဧည့္ခန္းေရွ႕ကုိျဖတ္ၿပီးမွအိမ္တခါးဝသို႔ေရာက္ရိွနိင္မည္လဲျဖစ္ပါသည္................
မီးေရာင္တဖ်က္ဖ်က္လက္ေနေသာမီးလင္းဖိုနွင့္ ဧည့္ခန္းကိုသူမရဲတရဲလွမ္းၾကည့္လိုက္မိပါသည္....... ဧည္ခန္းစားပဲြေပၚတြင္အသားတံုးႀကီးမ်ားကိုအတံုးလိုက္အတစ္လိုက္တင္ထားၿပီးမိသားစုတစ္စုကဝိုင္းဖဲ့ၿပီးစားေသာက္ေနေၾကာင္းသူေတြ႕လိုက္ရပါသည္............
သူတို႔၏မ်က္နွာမ်ားတြင္လဲေသြးသံမ်ားျဖင့္ရဲရဲနီ ေနေၾကာင္းသူမီးလင္းဖိုမီးေရာင္ျဖင့္လွမ္းျမင္လိုက္ရပါသည္...... ဥေရာပသားမ်က္နွာျဖဴမ်ားျဖစ္နိင္သည္ဟုသာသူေတြးလိုက္ရင္း ထမေအာ္မိေစရန္သာႀကိဳးစားၿပီးစိတ္ကိုထိမ္း လိုက္ရပါသည္............
ကိုစိုးရီကစိတ္ကိုသာထိမ္းလိုက္ရပါေသာ္လဲ သူတကိုယ္လံုးတဆက္ဆက္တုန္ရီေနေသာေၾကာင့္ သူေနာက္ေက်ာရိွေက်ာပိုးအိပ္နွင့္ ေလွခါးလက္ရန္းတို႔ရိုက္မိသံက ခပ္အုပ္အုပ္ေလးထြက္ေပၚလာပါသည္..................
အသားတံုးႀကီးမ်ားကိုဆြဲဖဲ့ရင္း စားေနသူမ်ားကအသံကိုသတိမူမိသြားသည့္အလား သူရိွရာဘက္သို႔ဝိုင္းၿပီးလွည့္ၾကည့္ၾကပါေတာ့သည္............. ကိုစီုးရီလဲထိပ္လန္႔တုန္လႈပ္စြာျဖင့္အေပၚထပ္သို႔ ျပန္ေျပးတက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္.... ေၾကာက္ေျာက္လန္႔လန္႔ျပန္ေျပးတက္လာေသာေၾကာင့္ေျခသံလဲအနဲငယ္မ်ွပင္မလံုနိင္ေတာ့ၿပီလဲျဖစ္ပါသည္............
( ၆ ) ကိုစိုးရီကေစ့ထားခဲ့ေသာအခန္းတခါးကိုဆဲြဖြင့္ၿပီး အျမန္လွမ္းဝင္လာခဲ့ပါသည္........ သူတခါးကိုျပန္ဆဲြပိတ္ေနစဥ္မွာပင္ ဘိုမေလးတစ္ေယာက္ကသူထံသို႔ေျပးလာေနပါသည္...... သူကကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္တခါးကိုအျမန္ဆြဲပိတ္နိင္လိုက္ပါသည္...........
သူတခါးပိတ္လိုက္ၿပီအေပၚေအာက္အလယ္ဂ်က္ မ်ားကိုတခုၿပီးတစ္ခုလိုက္ထိုးထားလိုက္ပါသည္....... သို႔ေသာ္အခန္းအျပင္မွ ဘိုမေလးကသူူကိုတခါးဖြင့္ေပးပါရန္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ေတာင္းပန္တိုးရိႈးေနပါသည္....
သူမ၏အခန္းလဲျဖစ္ေၾကာင္းသူသိလိုက္ရပါသည္............
ကေလးမကဆယ္နွစ္ဆယ္နွစ္နွစ္ထက္မႀကီးနိင္ေလာက္ေပ သူမကိုသူလွမ္းေတြ႕လိုက္စဥ္က သူမ၏ျဖဴဆုတ္ေနေသာေသြးမရိွသည့္မ်က္နွာကထိုထက္ပိုမႀကီးနိင္ေၾကာင္းသူျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္မိပါသည္.................
သူမကသူ႔အခန္းတခါးကိုတဝန္းဝန္းထုနွက္ေနပါသည္.... သူကေၾကာက္လန္႔ေနသည့္တိုင္ေအာင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္မွသူမကိုျပန္ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္မိျပန္ပါသည္...... သူမကလဲသူေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တာကိုသိလိုက္သည့့္အလား တခါးဝကိုၿခံဳၾကည့္ေနရာမွ သူမ်က္လံုးရိွရာေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ဝကိုျပန္စိုက္ ၾကည့္လာပါသည္...........
``အမေလးေလး...´´.......... ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုစိုးရီကတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာျဖင့္ေနာက္သို႔ေျခလွမ္းသံုးေလးလွမ္းခန္႔ဆုတ္ေျပးလိုက္မိပါသည္...........
ထိုစဥ္မွာပင္ေအာက္ထပ္ကြၽန္းေလွကားထိပ္ဆီမွာ အဂၤလိပ္သီခ်င္းညည္းသံနွင့္အတူလူအုပ္ႀကီးက ေလွကားေပၚသို႔တက္လာေနသံကို ကိုစိုးရီၾကားလိုက္ရပါသည္............
``ဘုရား ဘုရား ကယ္ၾကပါအံုးဗ်...´´........
ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ဘယ္သူမွမရိွသည့္တိုင္ ကိုစိုးရီကေၾကာက္လန္႔တၾကားအသံထြက္ၿပီးေအာ္လိုက္မိပါေတာ့သည္....... လူအုပ္ႀကီးက တံခါးကိုထုရင္းသီခ်င္းကိုဆဲြဆဲြငင္ငင္အူသလိုဆိုညည္းေနၾကပါသည္..... သူတို႔တံခါးေခါက္သံမ်ားကလဲ မျဖည္းျဖည္းပိုၿပီးက်ယ္ေလာင္လာေနပါသည္.............
ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္ေနေသာကိုစိုးရီက အခန္းထဲတြင္ဓာတ္မီးထိုးလွည့္ပတ္ရွာေဖြေနရင္း ကုတင္ေျခရင္းေအာက္နားတြင္လဲေနေသာရဲဒင္း ေဟာင္းတစ္လက္ကိုေတြ႕လိုက္ရပါသည္......
သူလဲရဲဒင္းကိုေကာက္ယူလိုက္ၿပီးအခန္းျပတင္းေပါက္မွသံတိုင္မ်ားကိုတအားလဲွၿပီးပိုင္းခုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္.............
ညည့္နက္အတြင္းက်ယ္ေလာင္စြာမည္ဟီးသံနွင့္အတူ သံတိုင္ေအာက္ေျခပိုင္းမ်ားျပတ္ထြက္ကုန္ၾကပါေတာ့သည္....... ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္တြင္ေတာ့ ရဲဒင္းကလဲေခါင္းနားတြင္ကပ္ၿပီးလက္ကိုင္ရိုးက်ဳိးထြက္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္.... သူကေရွတိုးသြားၿပီးသံေခ်ာင္းမ်ားကိုဆဲြေကြးၿပီး ဖယ္ရွားေနပါသည္...............
``ခ်လြမ္...´´.........
ဆူညံေသာမွန္က်ကဲြသံနွင့္အတူ သူလက္တစ္ဖက္တြင္ပူကနဲေအာင့္သြားပါေတာ့သည္....... ျပတင္းေပါက္အကာသံေခ်ာင္းမ်ားကိုရိုက္ျဖတ္ရာတြင္အေပၚအလင္းဝင္မွန္ေပါက္မွမွန္တစ္ခ်က္ကြၽတ္က်လာၿပီးသူလက္ကိုထိသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္...........
အခုေတာ့ကိုစိုးရီကေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္မွလက္မျပတ္ထြက္သြားေၾကာင္းသိလိုက္ရပါသည္............
``အား ကြၽတ္ကြၽတ္...´´............
သူကအသံထြက္ေအာ္ညည္းလိုက္မိေသာ္လဲ လက္ကိုအမႈမထားနိင္အားပဲျပတင္းေပါက္မွ ေအာက္ကိုငံုၾကည့္လိုက္ပါသည္..............
ေအာက္ထပ္မ်က္နွာျကက္ကအေတာ္ေလးျမင့္ေသာေၾကာင့္ေအာက္ဘက္ေျမျပင္မွာျပတင္းေပါက္မွအေတာ္ေလးအလွမ္းကြာေနေၾကာင္းသူေတြ႕လိုက္ရပါသည္.............
ခုမွေတာ့မတက္နိင္ပါ သူကေက်ာပိုးအိပ္နွင့့္ရဲဒင္းက်ဳိးကိုေအာက္သို႔အရင္ပစ္ခ်လိုက္ပါသည္.... ၿပီးေတာ့ျပတင္းေပါက္ကိုေက်ာ္ၿပီးေအာက္သို႔ဆင္းရန္စတင္ႀကိဳးစားပါေတာ့သည္..... လက္မကလဲတအားနာေနသည့္အျပင္ေသြးမ်ားလဲစီက်ေနေၾကာင္းပူေႏြးေႏြးစို႐ႊဲ႐ႊဲအရသာမ်ားက သူလက္တြင္ခံစားေနရပါသည္.............
သို႔ေသာ္ကိုစိုးရီက ဂရုမစိုက္နိင္ပဲျပတင္းေပါက္မွတြယ္ဆင္းေနၿပီးေရဆင္းသံပိုက္ႀကီးကိုဖတ္တြယ္ရန္ႀကိဳးစားေနပါသည္.... သူကေပအနဲငယ္မ်ွေအာက္သို႔ေရာက္ရန္အေတာ္ေလးႀကိဳးစားေနရပါသည္....... ထိုစဥ္မွာပင္ျပတင္းေပါက္ဝမွမ်က္နွာသံုးခုက တၿပိဳင္နက္ထဲလိုေပၚထြက္လာၾကပါသည္.........
အဂၤလိပ္ႀကီးတစ္ေယာက္နွင့္ အဂၤလိပ္မႀကီးတစ္ေယာက္တို႔၏ျဖဴဆုတ္ဆုတ္ေသြးမရိွေသာမ်က္နွာအျပင္ဓာတ္ပံုပါအခန္းပိုင္ရွင္ဘိုမေလး၏မ်က္နွာကပါသူကုိစူးစိုက္ၿပီးစိမ္းစိမ္းႀကီးငံု႔ၾကည့္ေနၾကပါသည္..............
``ေအာင္မေလးဗ် ကယ္ၾကပါ...´´........
ကိုစိုးရီကမ်က္နွာျဖဴႀကီးသံုးခုကိုျပတင္းေပါက္ဝမွေတြ႕ျမင္လိုက္ရၿပီးေနွာက္ ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေၾကာင့္လက္မ်ားကို ေယာင္ယမ္းၿပီးလႊတ္ခ်လိုက္ပါသည္....... သူကဆယ္ေပေက်ာ္အျမင့္ေလာက္မွေအာက္သို႔ျပဳတ္က်သြားျခင္းလဲျဖစ္ပါသည္...........
ေလဟာထဲတြင္ေအးကနဲက်ဆင္းသြားၿပီးေနွာက္ကိုစိုးရီကျပင္ထန္စြားထိခိုက္လာမည့္အခ်ိန္ကိုသာေမ်ွာ္ေတြးေနလိုက္မိပါသည္........ ဘုတ္ကနဲမည္သံနွင္အတူူသူေက်ာကုန္းကိုစြတ္စိုေသာအထိအေတြ႕ကထိေတြ႕လိုက္ေၾကာင္းသိရိွလိုက္ပါသည္............. သူကစိုစြတ္ေနေသာေျမေပ်ာ့ထဲသို႔ျပဳတ္က်သြားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္တအားမနာက်င္ခဲ့ပါ..............
( ၇ ) ထိပ္လန္႔တၾကားျဖစ္ေနဆဲျဖစ္ေသာကိုစိုးရီကနားက်င္ေနေသာလက္မနွင့္ေက်ာကုန္းကိုလဲ အေရးမထားႏုိင္ပဲအေပၚထပ္ျပတင္းေပါက္ဝသို႔ သာဆက္ၿပီးလွမ္းၾကည့္ေနမိပါသည္...........
ထိုစဥ္မွာပင္ ထိုဘိုမေလးကျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚသို႔တက္လာၿပီးသူထံခုန္ခ်လာရန္ဟန္ျပင္ေနေၾကာင္းလဲသူေတြ႕လိုက္ရပါသည္............
``ဘုရား ဘုရား မလာနဲ႔ မမလာ မလာပါနဲ႔... ကယ္ကယ္ၾကပါဗ်ဳိ႕...´´.............
ကိုစိုးရီကေက်ာပိုးအိပ္ကိုမယူအားေတာ့ပဲ ရဲဒင္းက်ဳိးကိုသာ လက္တဖက္ကဆဲြကိုင္ရင္းမွကျပာကယာထရပ္ၿပီးေျပးပါေလေတာ့သည္............
သူလွည့္ၾကည့္လိုက္စဥ္သရဲမေလးကပိုက္လံုးကိုတြယ္ၿပီး အလြန္လ်ွင္ျမန္စြာဆင္းလာေနေၾကာင္းေတြ႕လိုက္ရပါသည္..............
ထိုျမင္ကြင္းမွာတသက္မေမ့နိင္စရာျမင္ကြင္းမ်ဳိးျဖစ္ၿပီးကိုစိုးရီတစ္ေယာက္ပုဆိုးၾကားမွစိုရဲႊရဲႊဆီးမ်ားပင္ထြက္က်လာေနေၾကာင္းခံစားလိုက္မိပါသည္.............
ကိုစိုးရီကလေရာင္ေအာက္တြင္အားရိွသေလာက္ေျပးလႊားေနပါသည္.... သူေနာက္တြင္အဂၤလိပ္ဝိညဥ္မိသားစုလိုက္လာေနေၾကာင္းေတြးေနရင္းသူကမနားတမ္းေျပးလႊားေနပါသည္...... သူတို႔သီဆိုဆုိညည္းေနေသာေရွးအဂၤလိပ္သီခ်င္း ႀကီးေဟာင္းကလဲ သူနားထဲတြင္ပဲ့တင္ထပ္မ်ွၾကားေနရပါသည္............
သူကနာက်င္ေနေသာေက်ာပိုင္းကိုေမ့ထားၿပီးလက္မတစ္ဖက္ကိုက်န္လက္ေလးေခ်ာင္းနွင့္ဆုတ္ကိုင္ ၿပီးလက္သီးဆုတ္ထားရင္းဆက္ေျပးေနပါသည္..............
ငယ္စဥ္ကေဘာလံုးကိုေကာင္းစြာကစားခဲ့ဘူးေသာသက္လံုကယခုတဖန္သူ႔ထံျပန္ေရာက္လာေနသလို သူကမနားတမ္းေျပးလႊားေနျခင္းျဖစ္ပါသည္......... လေရာင္ေနာက္ခံေအာက္တြင္သူလွည့္ၾကည့္လိုက္တိုင္းအေဝးမွ ဘိုမငယ္ေလး၏ဝိညဥ္ပံုရိပ္ကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ရတိုင္းသူ႔ကိုမနားတမ္းေျပး ေနေစရန္တြန္းအားေပးေနျခင္းလဲျဖစ္ပါသည္..............
တခါတရံလဲက်ၿပီးတံေဒါင္မ်ား ဒူးမ်ားပြန္းပဲ့သြားသည့္တိုင္သူကခ်က္ျခင္းျပန္ထၿပီးေျပးေနပါေတာ့သည္............. ဒီလိုနွင့္ပင္သူက ဖလမ္းၿမိဳ႕ျပင္စစ္တပ္လံုၿခံွေရးဂိတ္ဝင္းနားသို႔ပင္ေရာက္ရိွလာခဲ့ပါေတာ့သည္................
( ၈ ) လံုၿခံွေရးဂိတ္တြင္တာဝန္က် တပ္ၾကပ္ႀကီးထြန္းျမင့္နွင့္ဒုၾကပ္စိုးလြင္ကခံုတြင္ ထိုင္းရင္းစကားေျပာေနရာမွစကားျပတ္သြားၿပီးေခတၱငိုက္ၿမီးလာေနသလိုျဖင့္အသံတိတ္ဆိတ္သြားၾကပါသည္ ရဲေဘာ္နွစ္ဦးျဖစ္ၾကေသာ ေဇာ္လတ္နွင္ေအာင္မ်ဳိးတို႔ကလမ္းတူရူ႕ကိုၾကည့္ေနရင္း ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းဆဲြကိုင္ၿပီးေျပးလာၾကေသာ ကိုစိုးရီကိုလွမ္းေတြ႕လိုက္ၾကပါသည္..........
``ဆ ဆရာႀကီး လူတစ္ေယာက္ဒုတ္ႀကီးဆဲြၿပီးေျပးလာေနတယ္...´´..........
တပည့္နွစ္ဦးကလွမ္းေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးထြန္းျမင့္ကလွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူတပည့္မ်ားေျပာသည့္အတိုင္းပင္ လူတစ္ေယာက္အားသြန္ၿပီးသူတို႔ထံသို႔ ဂမူးရူးဒိုးေျပးလာေနေၾကာင္းေတြ႕လိုက္ရပါသည္..............
``ေဟ့လူ ရပ္စမ္း...´´.........
ေျပးလာေနသူက မရပ္သြားပါ... သူတိုဆီသို႔အားသြန္ေျပးလာေနၿမဲ.........
``ရပ္စမ္းလို႔ေျပာေနတာ ဗမာလိုနားမလည္ဘူးလားကြ...´´...........
``ေတာက္ ဒီလူမရပ္ပါလားကြ...´´........
``တစ္ခ်က္ေလာက္ပစ္လိုက္စမ္းကြာ...´´...........
အမွန္ေတာ့သူကလဲ လွမ္းေအာ္ၿပီးအကူအညီေတာင္းေနပါသည္... သို႔ေသာ္သူပါးစပ္မွမည့္သည့္အသံမွထြင္မလာနိင္ပဲတစ္ဆို႔ေနပါသည္....... ထိုစဥ္တြင္ပင္ ေသနက္ပစ္သံမ်ားနွင့္အတူ ကိုစိုးရီကေျမျပင္ေပၚသို႔လဲက်သြားပါသည္....... သိုေသာ္ေသနက္ပစ္ခ်က္မ်ားကသူေရွ႕နွင့္ဝဲယာနွစ္ဖက္ကိုသာအဓိကပစ္ျခင္းျဖစ္ေနၿပီး သူကခလုပ္တိုက္၍လဲက်သြားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္.............
နွဖူးကပါကားလမ္းနွင့္ထပ္ေဆာင့္မိေသာေၾကာင္းကိုစိုးရီတစ္ေယာက္မူးမိုက္လာေနပါသည္...........
ေခါင္းတစ္ခ်က္ေထာင္လာၿပီးသတိလက္လြတ္ေမ့ေျမာသြားပါေတာ့သည္........... ထိုေၾကာင္သူ႔အနားသို႔ေရာက္လာေသာရဲေဘာ္မ်ားကိုလဲသူမေတြ႕ရိွနိင္ေတာ့ပါ............
( ၉ ) ကိုစိုးရီကေဆးရံုတြင္နွစ္ရက္အၾကာတြင္မွျပန္လယ္သတိရလာပါသည္... ျဖစ္ရပ္မွန္ကိုသူကျပန္ေျပာၿပီးယခုလိုပင္စစ္ခ်က္ေပးပါသည္......... ၅ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ေတာ့ ႐ြာသူႀကီးဦးေဒးဗစ္ပီးလဲသူရိွရာ ဟာခါးေဆးရံုႀကီးသို႔ေရာက္ရိွလာပါေတာ့သည္..............
``ကြၽန္ေတာ္ေတးရံုေရာက္ေနတာဘယ္လိုသိတာလဲသူႀကီးေရ...´´..........
``ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ကိုစိုးရီရယ္ ဒီေနမနက္ေစ်းေနလာရင္းခင္ဗ်ားကိုမေတြ႕လိုစံုစမ္းေတာ့မွ သိလို႔လိုက္လာခဲ့တာပါ...´´............
``အျဖစ္ကေတာ့ ဒီလိုပါသူႀကီးရယ္................. ေနာက္ဆံုးကြၽန္ေတာ္သတိရလာေတာ့ ေဆးရံုမ်က္နွာျကတ္နဲ႔သူနာျပဳဆရာမကိုစျပန္ျမင္လိုက္ရတာပါပဲဗ်ာ...´´............
``ျဖစ္ရေလ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္းဗ်ာ လမ္းမနားတမ္းျပန္ဖို႔က်ဳပ္ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္... အိမ္မွာလဲအိပ္ပါလို႔ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္ ကိုစိုးရီရယ္...´´...........
``ဟုတ္ပါတယ္သူႀကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္လဲအ့ဲဒီညကေသၿပီလိုမွတ္ယူလိုက္မိတာပါ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြၽန္ေတာ္ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ...´´............
``ဟုတ္ပါတယ္ ကိုစိုးရီရယ္ ခင္ဗ်ားအရင္ဝင္အိပ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ပဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တာပါ ေျပာရရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔မေမြးခင္ေခတ္ကတည္းကပါဗ်ာ...´´.............
ေျပာရင္းသူႀကီးကေခါင္းကိုသာတြင္တြင္ခါယမ္းေနပါသည္.... ကိုစိုးရီကေတာ့ သူ႔ကိုမခ်ိၿပံဳးေလးအားယူၿပံဳးျပလိုက္ပါသည္...............
ကိုစိုးရီေဆးရံုမွဆင္းလာၿပီး ထိုတိုက္ႀကီးသို႔ သြားေရာက္ရွာေဖြၾကရာတြင္ေတာ့ သူေျပာေသာလူရိုးမ်ားနွင့္သြားမ်ားကို မေတြ႕ရေတာ့ပဲ အံဆဲြအတြင္းတြင္အဂၤလိပ္မိသားစုတို႔၏ဓာတ္ပံုမ်ားကိုသာ ေတြ႕ရိွခဲ့ရပါသည္... ထိုဘိုမေလးအျပင္လူေျခာက္ေယာက္ခန္႔တို႔၏ ဓာတ္ပံုမ်ားျဖစ္ပါသည္.. အခ်ဳိ႕ကလဲကိုစိုးရီပံုမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္စဲြကာ ေခါင္ရည္နွင့္ အေအးဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ေသြးပ်က္သြားသည္ဟု သူ႔ကြယ္ရာတြင္ေျပာဆုိေနၾကပါသည္..........
ကိုစိုးရီကလဲတစ္ခုေတာ့ ဝန္ခံခဲ့ပါသည္.......
``ကြၽန္ေတာ္လဲေသြးပ်က္မတက္ပါပဲဗ်ာ...´´..... ဟုဆိုပါသတည္း။................
ၿပီးပါၿပီ
18.6.2015... Rockmaker Ones
No comments:
Post a Comment